Θαυμάζω την αμυγδαλιά.
Βρίσκει τη δύναμη να ανθίσει ακόμα κι όταν όλα γύρω της θυμίζουν Χειμώνα.
Αν δεν είχε αυτήν την τόλμη, όλοι όσοι εμπιστεύονται μόνο τα μάτια και τα αυτιά τους παραμερίζοντας το ένστικτο και την καρδιά τους, δε θα επέτρεπαν ποτέ στον εαυτό τους να γίνει Άνοιξη.
Θα υπήρχε μόνο βροχή, σκοτάδι και κρύο.
Ας προσέχουμε για το γενικότερο καλό και ας ακολουθούμε με συλλογική αίσθηση ευθύνης τους σωστούς κανόνες προσωπικής υγιεινής και καθαριότητας αλλά χωρίς πανικό και εντάσεις.. χωρίς μόνο βροχή, σκοτάδι και κρύο.
Περνάμε έναν Χειμώνα, ναι. Ας τον εκμεταλλευτούμε για να γίνουμε εμείς οι αμυγδαλιές που θα φέρουν την Άνοιξη στη ζωή μας.
Ας αξιοποιήσουμε τον παραπάνω χρόνο με τα παιδιά μας ώστε να γίνει περισσότερο ποιοτικός..να τα παρατηρήσουμε, να τα αφουγκραστούμε όταν μιλάνε αλλά κι όταν σωπαίνουν, να τα καταλαβαίνουμε περισσότερο.
Ας ποτίσουμε την ψυχή μας με ποίηση, ταινίες, βιβλία και κάθε μορφή τέχνης που θα την καλλιεργήσει για να μπορεί να υψώνει το ανάστημά της προς το φως.
Ας εκμεταλλευτούμε αυτό το βεβιασμένο φρένο που επιβάλλεται στον αέναο καθημερινό στίβο που ρίχνουμε, χωρίς ουσιαστικά να συνειδητοποιούμε τί ζούμε τρέχοντας από το ένα πράγμα στο άλλο. Ποιές από τις ασχολίες που έχουμε στη ζωή μας τις ζούμε υγιώς, ποιές τις χρησιμοποιούμε ως δεκανίκια και ποιές πραγματικά μας βοηθάνε να νιώθουμε καλά με το να είμαστε “εμείς”.
Ας νιώσουμε ποιά από τα “να κανονίσουμε” που είπαμε και δεν κανονίσαμε βαραίνουν περισσότερο μέσα μας και ποιούς ανθρώπους θέλουμε πραγματικά και συνειδητά δίπλα μας.
Ας χρησιμοποιήσουμε τον Χειμώνα για να φέρουμε την Άνοιξη.
Από μέσα προς τα έξω. Όχι από έξω προς τα μέσα.
Αυτή τη μέθοδο σκέψης κάποιοι τη λένε αμυαλιά.
Εγώ τη λέω αμυγδαλιά.
Και τη θαυμάζω.
