Πόσες ανατολές λησμονήσαμε
με ένα μόνο ηλιοβασίλεμα;
Να αγαπάς την πολυχρωμία σε αυτά που βλέπεις, σε αυτά που ακούς, σε αυτά που γεύεσαι, σε αυτά που νιώθεις, σε αυτά που σκέφτεσαι.
Θεωρώ πως δεν υπάρχει καλύτερος ορισμός για το ποίημα από εκείνον που του έδωσε η Κική Δημουλά: «Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα»
Πόσες ανατολές λησμονήσαμε
με ένα μόνο ηλιοβασίλεμα;
Να αγαπάς την πολυχρωμία σε αυτά που βλέπεις, σε αυτά που ακούς, σε αυτά που γεύεσαι, σε αυτά που νιώθεις, σε αυτά που σκέφτεσαι.