Χθες, γύρω στις 23:00 που κοιμίσαμε το παιδί, ετοιμάστηκα σα δαιμονισμένη να βγω μια βόλτα με το ποδήλατο.
Στο χειρόγραφο χαρτί, στο λόγο για τη μετακίνησή μου κοντοστάθηκα λίγο.
Ήθελα να γράψω:
Μετακινούμαι απόψε γιατί από αύριο λόγω επαγγελματικών και γονεϊκών υποχρεώσεων θα μπορώ να βγω μόνη μου έξω να πάρω λίγο αέρα και να ανασυνταχθώ, μόνο τα Σαββατοκύριακα.
Έγραψα:
Σωματική άσκηση σε εξωτερικό χώρο.
Τύλιξα το χαρτί και το έβαλα στην τσέπη μου.
Ξέρω απ’ την αρχή της καραντίνας πως δε βγαίνω σχεδόν ποτέ το βράδυ αφού κοιμηθεί το παιδί, λόγω κούρασης.
Μα αυτή η αίσθηση της ξεκλείδωτης ή κλειδωμένης πόρτας κάνει τη διαφορά στη διαχείριση της κατάστασης που προσπαθώ να κάνω.
Αυτή η αναθεματισμένη επίγνωση της ξεκλείδωτης ή κλειδωμένης πόρτας…
όλα τα αλλάζει.
