Τον Μιχάλη Κατράκη τον συνάντησα στην Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης. Λίγο αργότερα τον γνώρισα διαβάζοντας το βιβλίο του “Χίλια μιλιγκραμ απουσίας” που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ελκυστής. Μία νουβέλα σε 50 διηγήματα όπως ο ίδιος το περιγράφει στον υπότιτλο του εξώφυλλου.
Ένα βιβλίο που με έκανε να χαμογελάσω, να δακρύσω, να πονέσω, να προβληματιστώ, να νιώσω. Ένα βιβλίο που αγάπησα και με άγγιξε με την αλήθειά του.
Ένα βιβλίο “Πολύκαρπο” που έχει πολλούς καρπούς για να δώσει σε όποιον το διαβάσει. Καρπούς όλων των γεύσεων. Γλυκούς, πικρούς, ξινούς μα και καρπούς ώριμους που ήμουν άγουρη ακόμα για να μπορέσω να τους χωνέψω.
Χιλιάδες μιλιγκραμ αιχμηρής σοφίας μα και ελπίδας μέσα στις σελίδες φωτίζουν με ωμή ειλικρίνεια τα “Μη” που μας περιορίζουν καθώς και τα “Να” που ονειρευόμαστε. (Τα ονόματα των κύριων χαρακτήρων – Πολύκαρπος, Σοφία, Ελπίδα, Μηνάς – καθόλου τυχαία δε μου φαίνονται τώρα.)
Ένα βιβλίο που κρύβει μέσα του τόσο σκοτάδι όσο χρειάζεται ο αναγνώστης για να αφυπνιστεί και να αναζητήσει γύρω του το φως.
Για όποιον θέλει να διαβάσει τα όμορφα που γράφει ο Μιχάλης, μπορεί να επισκεφτεί τη σελίδα του:
https://1000mgapousias.com/
Μιχάλης Κατράκης
Ο Μιχάλης Κατράκης γεννήθηκε το 1980. Σε ηλικία έξι ετών εντυπωσίασε γονείς και δασκάλους αναδομώντας πλήρως την νεοελληνική ορθογραφία και δημιουργώντας πληθώρα νέων λέξεων από ήδη υπάρχουσες, όπως η λέξη «σπήτι» και το ρήμα «πέζο». Η διεθνής λογοτεχνική κοινότητα τον χαρακτήρισε ως τον «μεγαλύτερο εν ζωή λογοπλάστη». Δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Σε ηλικία οχτώ χρονών κατάφερε να συντάξει έκθεση με θέμα «πώς πέρασα το καλοκαίρι» και να περιγράψει σαράντα πέντε ημέρες παραθερισμού σε εννιά μόλις σειρές, εκ των οποίων η τελευταία ήταν η εξής: «Τρίτη ήταν που το θάψαμε». Το κείμενο έδωσε νέα ώθηση στο ρεύμα του αφαιρετικού υπερρεαλισμού και συνεχίζει να εμπνέει ακόμα και σήμερα χιλιάδες συγγραφείς παγκοσμίως. Παρά τη φήμη του, μεγάλωσε σχεδόν νορμάλ, πέρασε από τα σύνορα της νεότητας σχεδόν ολοκληρωτικά, βιοπορίστηκε σε διάφορους τομείς σχεδόν με επιτυχία και ερωτεύθηκε παράφορα (χωρίς σχεδόν). Ζει από επιλογή στον κόσμο τον δικό του αλλά δέχεται συχνά επισκέπτες. Πού και πού γράφει για ό,τι βρει ενδιαφέρον. Το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Ο-Ντέι: Το Φετίχ της καρδιάς» κυκλοφόρησε το 2007 από τις εκδόσεις ΟΞΥ. Αυτό, λογικά, είναι το δεύτερο.
Οπισθόφυλλο βιβλίου
Νοιάζεσαι υπερβολικά χωρίς στιγμή να το καταλαβαίνεις για τον τρόπο που θα απλώσεις γύρω σου τα μέσα σου άχρηστα. Σε ζορίζουν. Εσύ σε ζορίζεις. Επιλέγεις τη δουλειά σου, ονειρεύεσαι το σπίτι σου, τη γυναίκα σου, το σκυλί σου, τις διακοπές σου, τις πουτάνες σου, ιλουστρασιόν όλα, όλα να γυαλίζουν λουσμένα κάτουρο που δε χωράει μέσα σου. Σε νοιάζει υπερβολικά πολύ ο εαυτός σου, ο διπλανός σου, τι θα πεις εσύ για αυτόν, τι θα ακουστεί από αυτόν για εσένα, βάζεις μέτρα για την ανωτερότητά σου το πτυχίο, το πορτοφόλι, τη γνώση, τα μπράτσα ή τα βυζιά σου, τα παιδιά που έκανες, τα παιδιά που δεν έκανες, δε σε νοιάζει να είσαι εσύ παραπάνω αρκεί όλοι οι υπόλοιποι να είναι παρακάτω. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, λείπεις απόλυτα από τα χρόνια σου γιατί ποτέ δεν έψαξες να βρεις εσένα. Έψαξες για λεφτά, έψαξες για γαμήσι, για καριέρα, για μία γαμημένη εικόνα που να σου φαντάζει όμορφη στα μάτια των άλλων, αλλά στιγμή δεν έψαξες εσένα. Δεν είσαι παρά ο γιος της απουσίας σου.
