Οι αποχωρισμοί στη ζωή μας.
Οι εκούσιοι αλλά και οι ακούσιοι…
Οι συνειδητοί και εκείνοι που συμβαίνουν χωρίς να τους αντιληφθούμε…
Οι συνεπείς, οι βιαστικοί, οι αργοπορημένοι…
Οι ανεξήγητοι αλλά και οι αναγκαίοι…
Οι αποχωρισμοί.
Της χθεσινής αυταπάτης…
του χθεσινού φίλου…
του χθεσινού φιλιού…
του χθεσινού εγώ μας…
Η ζωή. Μια συνεχής μάχη να προσπαθείς να κρατήσεις – ή να κρατηθείς από – κάτι αλλά και η χρήσιμη και σοφή μάχη του να μάθεις να αφήνεις – ή να αφήνεσαι.
Και συνεχίζεις τη διαδρομή…
χωρίς ποτέ να είσαι ο ίδιος.
Σαν ένα tango που είναι πάντα διαφορετικό ανάλογα με το ποιός είσαι και πώς αισθάνεσαι όταν το χορεύεις…
Ποιός είναι και πώς αισθάνεται εκείνος που το χορεύει μαζί σου…
Ποιοί είναι και πώς αισθάνονται εκείνοι που το χορεύουν γύρω σου…
Συνθέτοντας μια μοναδική στιγμή και ταυτόχρονα έναν αποχωρισμό στο άκουσμα της τελευταίας νότας…
εκούσιο ή ακούσιο,
ξαφνικό ή αναμενόμενο,
συνήθως μη συνειδητό,
καθώς πρόκειται για μια στιγμή που δεν θα ξαναβιώσεις.
Ποτέ.
