Η ψυχή σου είναι το σπίτι σου. Το καβούκι που κουβαλάς παντού μαζί σου και γι’ αυτό δεν πρέπει να σε βαραίνει.
Να βρίσκεις πάντα χρόνο να την καθαρίζεις. Να αφαιρείς με υπομονή τη σκόνη που πάει και κάθεται στις πιο κρυφές και σκοτεινές γωνίες…
Να τη βάζεις σε τάξη όταν όλα μέσα της είναι άνω κάτω…
Να της αφιερώνεις χρόνο γεμίζοντας τη με μουσική, ποίηση και εικόνες…
Να τη δέχεσαι όπως είναι… ακόμα κι αν κάποιες φορές νιώθεις ότι δε σε χωράει…
Να νιώθεις άνετα μαζί της… είναι ο χρόνος που περνάτε παρέα που αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο βιώνεις την πραγματικότητα που ζεις…
Να την αγαπάς και να τη φροντίζεις…
Γιατί στο τέλος της ημέρας είναι πάντα εκείνη στην οποία επιστρέφεις, ανοίγεις το φως και πετάς τα κλειδιά κλείνοντας την πόρτα πίσω σου…
Εσύ και εκείνη…
Να την προσέχεις…
Εξαιρετικο κειμενο!
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ από καρδιάς! Να είστε πάντα καλά 🙂
Αυτή η πόρτα όταν κλείνει την νύχτα φέρνει και πόνο που τρυπαει τα σωθικά και φτανει μέχρι το κόκκαλο κι έρχεται και χειμώνας, μεγαλεία στη Γαλλία!!!!!!!!!! Καλημέρα 🌹😘💔😊🌹
Πραγματικά συχνά συμβαίνει αυτό που περιγράφετε και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσπαθούμε συνεχώς να βελτιώνουμε τη συμβίωση μαζί της. Να της προσφέρουμε απλόχερα χάδια, αποδοχή και τέχνη σε όλες τις τις μορφές. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το σχολιασμό 😘