Η πρώτη σου χρονιά στον παιδικό σταθμό. Η πρώτη σου ένταξη σε ένα νέο κοινωνικό σύνολο υπό αντίξοες συνθήκες που έθεσαν στραβά στο μυαλουδάκι σου την έννοια της κοινωνικότητας και της εκφραστικότητας. Παντού γύρω σου στόματα καλυμμένα. Θυμάμαι το Νοέμβρη σε ένα βίντεο που μας έστειλε η δασκάλα σου, την κοίταζες περίεργα και είπες μετά πως δεν είχες δει ποτέ όλο το πρόσωπό της.
Η πρώτη σου χρονιά στον παιδικό. Το αντιμετώπισες τόσο γενναία. Σου άρεσε. Μας έλεγες τα νέα σου με τόσο ενθουσιασμό. Και μετά άρχισαν τα “άνοιξε-κλείσε”. “Θα κλείσει το σχολείο για λίγο καιρό”. “Ανοίγει ξανά το σχολείο”. “Θα κλείσει πάλι το σχολείο για λίγο”.
Δε λες πολλά. Δε ρωτάς πολλά. Κάποια ξεσπάσματα θυμού που και που. Ένα ερωτηματικό στα μάτια σου καμιά φορά. Και κατά τα άλλα βράχος. Λιακάδα μες στο σπίτι που μας ζεσταίνει και μας τραβάει να μην αφεθούμε στα σκοτάδια μας.
“Κρύωμα” το λες όλο αυτό.
“Είναι και αυτό το κρύωμα, ξέρεις… και δε μπορούμε να πάμε εκεί.”, λες.
“Με αυτό το κρύωμα χάνω όλη μου τη διασκέδαση…”, λες.
Πρόσφατα κοίταζες μια παιδική χαρά στην απέναντι πλευρά του δρόμου και όταν σε ρωτήσαμε τί κοιτάζεις, είπες: “Τα αυτοκίνητα”.
“Τα αυτοκίνητα”, είπες.
Και δεν είσαι ούτε 4 χρονών.
Δεν είσαι ούτε 4 χρονών και νιώθεις ενοχή να κοιτάς την παιδική χαρά.
Νιώθεις ενοχή να ρωτήσεις γιατί είναι κάποια παιδιά εκεί και παίζουν.
Δεν είσαι ούτε 4 χρονών και έχεις ήδη μάθει και συνηθίσει την απομόνωση, τη διαρκή απολύμανση, τους περιορισμούς, μία άδηλη ανησυχία γύρω σου, τα καλυμμένα πρόσωπα στο δρόμο, τις αποστάσεις.
Μέχρι και στις ιστορίες που πλάθεις με τα παιχνίδια σου υπάρχουν στο σενάριο οι μάσκες και το αντισηπτικό.
Και υπάρχει το “εκεί” για εσένα.
Αυτό το χωράφι.
Αυτό το χωράφι στο οποίο αφήνεις το χέρι μας και τρέχεις… τρέχεις… τρέχεις.. και είσαι όλη ένα χαμόγελο.
Ένα χαμόγελο που τρέχει.
Κι αναπνέει.
Και μυρίζει.
Και χορταίνει ήλιο και χρώματα.
Υπάρχει αυτό το “εκεί” για εσένα στο οποίο δεν έχουμε πρόσβαση με τα πόδια.
Και μας λένε να σου πούμε πως είναι παράνομο.
Μας λένε να σου εξηγήσουμε πως είναι επικίνδυνο να είμαστε εκεί οι τρεις μας μόνο.
Μας λένε να σου πούμε πως δε θα πηγαίνουμε πια εκεί.
Δε θα σου το πούμε.
Ας είναι για εκείνους μια άσκοπη μετακίνηση.
Για εσένα δεν είναι. Για εμάς δεν είναι.
Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο αξίζει να αγωνιστούμε.
