Οδός Δεκεμβρίου 31.
Τελευταία στάση.
Το 2020 σταματά για λίγο προτού να αποχωρήσει οριστικά από τις ζωές μας.
Το κοιτάζουμε με παράπονο για ό,τι μας έφερε και ό,τι μας πήρε.
Μας κοιτάζει με παράπονο που του τα χρεώνουμε.
Σύμφωνα με το wwf.gr από την έναρξη της πανδημίας του COVID-19, οι επιστήμονες έχουν αναδείξει τη σχέση μεταξύ της εμφάνισης πανδημιών και των επιπτώσεων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στο φυσικό περιβάλλον. Επιπλέον, η διαχείριση της όποιας πανδημίας και οι συνέπειες που ενέχει στη σωματική και τη ψυχική υγεία είναι και πάλι ευθύνη ανθρώπινη.
Όσο δελεαστικό κι αν είναι να θεωρούμε οτι μία χρονιά ήταν κακότυχη και περιμένουμε μοιρολατρικά με λαχτάρα να έρθει η επόμενη για να τελειώσουν τα δεινά μας, πρέπει να καταλάβουμε οτι η ποιότητα κάθε χρόνου που έρχεται καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από εμάς τους ίδιους και τις επιλογές μας.
Από τις επιλογές μας κι εκείνες τις μικρές μικρές πράξεις που κάνει ο καθένας μας σε ατομικό επίπεδο και που θεωρεί οτι είναι πολύ μικρές για να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Όμως όπως πολύ σοφά είπε ο Λάο Τσε, με ένα βήμα ξεκινά ένα ολόκληρο ταξίδι. Έτσι και με μία μικρή μικρή πράξη ξεκινάει ένα καλό ή ένα κακό του μακρινού – φαινομενικά – μέλλοντος.
Οι ευχές μου για το νέο χρόνο είναι:
Να σταματήσουμε να κοιτάμε μόνο τη δουλειά μας.
Να έχουμε ενσυναίσθηση και να τη μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά μας.
Να διαβάζουμε πολύ.
Να φροντίζουμε τη φύση γιατί είναι το μόνο αληθινό σπίτι μας.
Να κοιτάμε μακροπρόθεσμα γιατί το μέλλον είναι εκείνο που κληροδοτούμε στα παιδιά μας και στα παιδιά τους και έχει σημασία.
Να μη περιμένουμε να συμβεί κάτι σε εμάς για να αντιδράσουμε.
Να λέμε την άποψη μας.
Όταν είμαστε σε ένα σταυροδρόμι να επιλέγουμε το δρόμο που θυμίζει περισσότερο αγάπη και όχι το δρόμο που θυμίζει περισσότερο μίσος.
Τέλος, να επιλέγουμε συνειδητά και συνετά χωρίς να αφηνόμαστε απλά σε ένα “Εγώ θα σώσω τον κόσμο;”, “Σιγά τί πειράζει;”, “Και τι έγινε;”, “Έλα μωρέ, ένα σκουπιδάκι είναι. Πού να το κουβαλάω;”, “Σιγά μην πάω να ψηφίσω. Βγαίνει τίποτα;”, “Εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;”. Δε βρίσκω καλύτερη απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις από εκείνο το παλιό σύνθημα που λέει: “Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;”
Κοιτάζοντας το κείμενο που έγραψα πέρυσι μια ημέρα σαν σήμερα όταν όλα ήταν τόσο διαφορετικά και η πιθανότητα μιας πανδημίας έμοιαζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, θα δανειστώ τις τελευταίες φράσεις και θα τις επαναλάβω κλείνοντας το φετινό μου κείμενο:
Να πούμε στο χρόνο που φεύγει ένα ευχαριστώ που μας άφησε να τον ζήσουμε μέχρι τη στιγμή που αποχωρεί.
Γιατί κάθε παλιός χρόνος και η ποιότητα με την οποία τον ζούμε, χτίζει το δρόμο για κάθε νέο χρόνο που έρχεται.
Γιατί για να ζήσουμε ελεύθεροι το νέο πρέπει να έχουμε βρει τις ισορροπίες μας και την ειρήνη με το παλιό.
Να το αφήσουμε να φύγει ήρεμο κι εκτιμημένο για να μην επιστρέφει και μας στοιχειώνει.
Μέσα από την καρδιά μου λοιπόν εύχομαι σε όλους
καλή νέα χρονιά και εκτιμημένος ο παλιός ο χρόνος.
Ο όποιος χρόνος.
