Ήταν που λες θυμάμαι ένας Γενάρης αλλιώτικος.
Θα ‘λεγες πως κάτι του είχαν κάνει όλοι οι προηγούμενοι Γενάρηδες και δεν ήθελε σε τίποτα να τους μοιάσει. Τούτος δε θύμιζε σελίδα φρέσκια, πάλλευκη και αγνή μα την αμέσως προηγούμενή της. Εκείνη…ξέρεις. Τη γεμάτη μουτζούρες και ορνιθοσκαλίσματα που επιτρέπει κανείς στον εαυτό του όταν νιώθει πως κάτι πρόκειται να τελειώσει. Μουτζούρες.. ορνιθοσκαλίσματα.. και μια μύτη μολυβιού κολλημένη πάνω της.
Διστακτική… ακινητοποιημένη… μάλλον χαμένη…ναι αυτό ήταν! Χαμένη.
Έψαχνε βλέπεις να βρει το δρόμο της προς μία κάποια πολυπόθητη τελεία.
(κείμενο: Μπαγουλή Καλλιόπη, φωτογραφία: @felipepelaquim)
