Σκέψου όμως…
Σκέψου το μετά.
Σκέψου συναυλίες, παραστάσεις, εκθέσεις, ταινίες…γεννήματα καταπιεσμένων ψυχισμών και λογισμών.
Σκέψου βλέμματα μπουχτισμένα από τις οθόνες που επιτέλους θα ξεκολλήσουν από αυτές και θα συναντηθούν.
Σκέψου αγκαλιές, φιλιά, πειράγματα καταμεσής του δρόμου κι αυτά τα ανεπαίσθητα αγγίγματα των βιαστικών περαστικών.
Σκέψου όλα εκείνα τα “να κανονίσουμε” που θα αρχίσεις επιτέλους να τηρείς.
Σκέψου γκρίνιες για το τραπέζι που πάλι ποτέ δεν θα προλαβαίνεις στο αγαπημένο σου μαγαζί.
Σκέψου κοινωνικούς χορούς όπως τους πρέπει. Με επαφή σώματος και ψυχής.
Χωρίς μάσκες και δεύτερες σκέψεις.
Σκέψου χαμόγελα.
Ταξίδια.
Άσκοπες μετακινήσεις.
Σκόπιμους συνωστισμούς.
Να σου λείπει το σπίτι.
Σκέψου…
Μέχρι τώρα στη ζωή μας σκεφτόμασταν πάντα το μέλλον. Ποτέ το παρόν.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που είμαστε τόσο προσηλωμένοι στο τώρα.
Ίσως είναι η πρώτη φορά που θα έπρεπε να εστιάζουμε στο μετά.
Να φροντίζουμε για αυτό το μετά.
Το δικό μας και όσων περνάει από το χέρι μας.
Σκέψου όμως…
Σκέψου το μετά.
