Δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Όχι γιατί το ξέραμε.
Όχι γιατί το είχαμε υποψιαστεί.
Όχι.
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα γιατί σαν κοινωνία είμαστε πολύ πολύ πιο χαμηλά από τα σύννεφα.
Είμαστε μια κοινωνία που νοσεί βαθιά.
Που είναι έτοιμη να πάρει τα όπλα και να ταχθεί υπέρ της θανατικής ποινής όταν οι βασικοί ύποπτοι μιλούν σπαστά ελληνικά.
Που είναι έτοιμη να βρει δικαιολογίες για τον όμορφο Έλληνα που το πάθος τον οδήγησε να το κάνει. Που ποιός ξέρει τι του έκανε κι αυτή. Που τόλμησε να θέλει να αφήσει τον πατέρα του παιδιού της. Που… που… που…
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Είμαστε τα σύννεφα.
Τα σύννεφα που καλύπτουν εκείνους που ασκούν κακοποίηση ψυχική ή σωματική.
Τα σύννεφα που καλύπτουν εκείνους που φέρονται ρατσιστικά.
Τα σύννεφα που λένε:
“Τι ήθελε τέτοια ώρα έξω;”
“Τί φορούσε;”
“Γιατί το είπε τώρα μετά από τόσο καιρό;” “Τι του έκανε και θύμωσε;”
“Ε, τον προκάλεσε και αυτή”
“Ε, τι περίμενε και αυτή;”
“Γιατί δεν έχει κάνει ακόμα παιδιά;”
“Ακόμα να παντρευτεί;”
“Την κακοποίησε αλλά είναι καλός πατέρας”
“Φταίει η εισροή πληθυσμών που δεν ασπάζονται τις ίδιες αξίες με τον Έλληνα, δεν έχουν την ίδια εκπαίδευση δηλαδή”
“Και τί να κάνω εγώ;”
“Εγώ θα σώσω τον κόσμο;”
Είμαστε τα σύννεφα που γεννάμε βροχή και θρηνούμε για το βρεγμένο χώμα και τις πλημμύρες.
Δεν πέσαμε από τα σύννεφα.
Εκείνη ανέβηκε εκεί πάνω.
Ως πότε;
