Τράβηξα πολλές φωτογραφίες σου τα τελευταία ξημερώματα.
Όταν λαμπερή στη σκηνή θάμπωνες όλα τα βλέμματα, αλλά και στο τέλος της παράστασης όταν αποσυρόσουν κουρασμένη πίσω από την αυλαία.
Τράβηξα πολλές φωτογραφίες σου.
Θα ξεχωρίσω αυτήν.
Μου αρέσεις έτσι.
Αμακιγιάριστη, φυσική και ατελής.
Τώρα που κανείς δε σε προσέχει και όλοι αδιαφορούν.
Τώρα που είσαι στα κάτω σου και παρ’ όλα αυτά εξακολουθείς να στέκεις αγέρωχη εκεί ψηλά.
Σε θαυμάζω έτσι.
Σήμερα που το τέλειο είναι το νέο “φυσιολογικό” και το μόνο άξιο λόγου και προσοχής.
Σήμερα που οτιδήποτε λιγότερο μας κάνει να νιώθουμε ελλιπείς και άδειοι.
Επιλέγω αυτήν τη φωτογραφία σου.
Ίσως επειδή ξέρω πώς είναι να αδειάζεις.
Ίσως επειδή έχω νιώσει ότι αυτές οι στιγμές είναι πολύτιμες.
Ας τις αγκαλιάζουμε και ας τις αποδεχόμαστε.
Να μας θαυμάζουμε και να νιώθουμε περήφανοι όποτε τις περνάμε…
Είναι ακριβώς αυτές που μας επιτρέπουν κάπου κάπου να γεμίζουμε και να λάμπουμε ξανά…
κείμενο: Μπαγουλή Καλλιόπη, φωτογραφία: προσωπική συλλογή)
