Κι η ίδια η εποχή αμήχανη, ξαφνιάστηκε με την άφιξή της κι ένιωσε σαν κάποιον που έρχεται νωρίτερα από την ώρα που τον περιμένουν.
Κι η ίδια η εποχή έχασε την αυτοπεποίθησή της και ανασφαλής ντύθηκε στα χρώματα της προηγούμενης για να μην τραβάει την προσοχή.
Κι η ίδια η εποχή σαν είδε κλειστές πόρτες και -κυρίως- κλειστές καρδιές ντράπηκε να πει το όνομά της όταν τη ρώτησαν.
“..Άνοιξη..” σκέφτηκε…
Η λέξη ήχησε ειρωνικά οξύμωρη μέσα της και κατέβασε το βλέμμα.
(κείμενο: Μπαγουλή Καλλιόπη, φωτογραφία: προσωπική συλλογή)
