Κι αν μου δείχνουνε τον κόσμο σε ταινία,
με τον τρόπο μου κοιτάω την κοινωνία.
Κι όπως βλέπω τα στημένα γύρω πλάνα,
βλέπω αυτόματα και πού ’ναι η μηχανή.
Στην αγάπη μου συστήνω υπομονή
γιατί μέσα μου το “αλλά” θα μείνει αλάνα.
Για να παίζουμε κρυφτό στα φανερά,
κι όχι δήθεν φανερά κι όλα κρυμμένα.
Τι μου λες δημοκρατία φουκαρά;
Για κομπάρσους μας κοιτούν διαβολεμένα.
Τι μου λες δημοκρατία φουκαρά;
Για κομπάρσους μας κοιτούν διαβολεμένα.
Ύψος, μήκος, πλάτος μου,
το κρύβω εγώ το κράτος μου.
Πιάνει χώρο ελάχιστο,
και παίρνει φως απ’ τ’ άχτιστο.
Κι αν με πιάσει μες στον κόσμο να χορέψω
και με φύλλα λεμονιάς στεφάνι πλέξω,
κι αγκαλιάσω κι ένα δέντρο στην πλατεία,
πες μου ποιος θα καταλάβει την αιτία.
Κι αγκαλιάσω κι ένα δέντρο στην πλατεία,
πες μου ποιος θα καταλάβει την αιτία.
Ύψος, μήκος, πλάτος μου,
το κρύβω εγώ το κράτος μου.
Πιάνει χώρο ελάχιστο,
και παίρνει φως απ’ τ’ άχτιστο.
Λίνα Νικολακοπούλου
Αλάνα
(φωτογραφία: Erik Brolin)