– Δες το θετικά.
– Έλα, μην πέφτεις.
– Όλα καλά. Χαμογέλα.
Λένε.
Τόσο απλό.
Σαν τον διακόπτη που τρέχεις να πιέσεις κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα όταν το σκοτάδι καταφθάνει απρόσμενα νωρίς.
Τον διακόπτη που τρέχεις να πιέσεις για εσένα, για το παιδί σου, για τους άλλους.
Τον διακόπτη που οι άλλοι τρέχουν να πιέσουν για εσένα.
-Άνοιξε κανα φως.
Θα στραβωθείς.
Λένε.
– Δες το θετικά.
– Έλα, μην πέφτεις.
– Όλα καλά. Χαμογέλα.
Λένε.
Μα ξέρεις κάτι;
Δε χρειάζεται πάντα να βιάζεσαι για τον διακόπτη. Μπορείς καμιά φορά να περιμένεις.
Μπορείς καμιά φορά να σου επιτρέψεις να μην το δεις θετικά.
Να σου επιτρέψεις να πέσεις.
Να επιτρέψεις στα όλα να μην είναι καλά.
Να σου επιτρέψεις να μη χαμογελάσεις.
Να αφήσεις το σκοτάδι να απλωθεί καθώς ο ήλιος αποσύρεται να ξεκουραστεί για την επόμενη μέρα.
Κι εκεί μέσα
στο σκοτάδι,
όταν πια δεν το φοβάσαι,
όταν πια αναγνωρίζεις τη χρησιμότητά του,
σηκώνεσαι αργά αργά και ψηλαφείς..
να βρεις εσύ μόνος
το διακόπτη που ανάβει το
φως.
“Δες το θετικά”, λένε.
(κείμενο: Μπαγουλή Καλλιόπη, φωτογραφία: Στιγμιότυπο της ταινίας “Joker”)