Χθες πρώτη βραδιά καραντίνας, επιλέξαμε να δούμε ταινία. Το “First Man”. Μία ταινία για τη ζωή του Neil A. Armstrong, του πρώτου ανθρώπου που πάτησε στο φεγγάρι. Η ταινία είχε όλα τα φόντα για να εξυπηρετήσει το σκοπό της επιλογής της: Να ξεχαστούμε βλέποντας τη ζωή κάποιου που όχι μόνο βγήκε από το σπίτι του, τη πόλη του, τη χώρα του. Αλλά και από τον ίδιο του τον πλανήτη. Προς το τέλος της ταινίας και μια μέρα πριν το μεγάλο του ταξίδι, ο Armstrong μιλάει στα παιδιά του και τα ενημερώνει για το πόσο καιρό θα κάνει να τα δει – αν τα ξαναδεί. Αν γυρίσει, τους λέει, θα χρειαστεί να κάνει ένα μήνα καραντίνα. Τί είναι καραντίνα; (Τον ρωτάνε τα παιδιά). Κάπου εκεί λέω μέσα μου.. “Πλάκα μου κάνεις;” ενώ εκείνος απαντάει: “Απομόνωση…προληπτικά για την περίπτωση που μεταφέρουμε κάποια ασθένεια από την επιφάνεια της σελήνης”.
Σκεφτόμουν λοιπόν μετά το τέλος της ταινίας ότι ό,τι ζούμε ή μας απασχολεί το “βλέπουμε” σε ό,τι κάνουμε.
Κάνουμε παιδί και ξαφνικά ο κόσμος γύρω μας γεμίζει γονείς με παιδιά.
Αλλάζουμε αυτοκίνητο και ξαφνικά τόσοι γύρω μας έχουν το ίδιο μοντέλο ή το ίδιο χρώμα αυτοκινήτου.
Ό,τι ζούμε ή μας απασχολεί το “βλέπουμε” σε ό,τι κάνουμε.
Μέχρι να το συνηθίσουμε.
Μέχρι να το διαχειριστούμε.
Εύχομαι λοιπόν για τη δοκιμασία που εκ νέου περνάμε να τη διαχειριστούμε.
Να μην τη συνηθίσουμε.
Ένα μεγάλο βήμα για εμάς που δε θα έχει αντίκτυπο στο μέγεθος του βήματος της ανθρωπότητας αλλά στην κατεύθυνση του: Μπροστά ή πίσω.
