Καμιά φορά το μέλλον, όταν καταφθάνει και γίνεται παρόν, έρχεται με βήμα τόσο ήσυχο και ανεπαίσθητο μα ταυτόχρονα οριστικό και βαθύ, αφήνοντας ανεξίτηλο χνάρι στην ψυχή και τη μνήμη μας.
Ήσυχα.
Ανεπαίσθητα.
Σαν το “κλικ” μιας πόρτας παιδικού σταθμού που κλείνει.
Θα κλείνει και άλλες φορές η πόρτα πίσω σου.
Η πόρτα του εφηβικού δωματίου όταν θα θέλεις να μείνεις μόνη.
Η πόρτα του πατρικού σπιτιού όταν θα φεύγεις για να ανοίξεις τα φτερά σου.
Και εγώ θα μένω στην άλλη πλευρά της πόρτας.
Να προσπαθώ να τη βλέπω σαν ένα υγιές όριο…
Ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν.
Ανάμεσα σε εσένα και σε εμένα.
Μπορεί να ξεχάσω τι φορούσες.
Μπορεί να ξεχάσω τι είπαμε τη στιγμή του αποχωρισμού.
Αλλά αυτό το “κλικ” της πόρτας…
θα το θυμάμαι.
Για πάντα.
(κείμενο: Μπαγουλή Καλλιόπη, φωτογραφία: προσωπική συλλογή)
